Γράφει ο Γρηγόρης ΖωγραφάκηςΗ Ιστορία γράφεται με αίμα και γι’ αυτό το μελάνι είναι πολύ φτωχό για να τη περιγράψει πόσο μάλλον να τη παραχαράξει….Ας γυρίσουμε όμως λίγα χρόνια πίσω…Στο 1940….Κι ας φανταστούμε κάτι διαφορετικό….
Μετά το τορπιλισμό του αντιτορπιλικού ΈΛΛΗ ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας.... τρέχει στη Ρώμη και το Βερολίνο….Υπογράφει με το Μουσολίνι και το Χίτλερ Μνημόνιο Μη Επίθεσης και σε αντάλλαγμα παραχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας….Προσπαθεί να εξηγήσει τη κίνηση του αυτή στον Ελληνικό λαό ως αναγκαία και «βάζει» τα ραδιόφωνα της εποχής(θα του ήταν εύκολο -δικτάτορας ήταν και μάλιστα αντιλήψεων, πολύ κοντά ιδεολογικά στην Ιταλία και τη Γερμανία) να πείσουν το λαό με το δίλλημα ή ειρήνη με επαχθείς όρους με την Ιταλία ή πόλεμος…Και όταν ζόριζαν τα πράγματα (όταν ο Ιταλογερμανικός άξονας έχανε το πόλεμο )να θυμόταν το κυρίαρχο λαό και τις εξουσίες του και να οδηγούσε τη χώρα σε εκλογές ….
Κι όμως…..Ήταν μόνος όταν του επιδόθηκε το τελεσίγραφο…Και είπε το μεγαλειώδες εκείνο ΟΧΙ…Ενώ γνώριζε ότι βοήθεια δεν υπήρχε περίπτωση να λάβει(η μισή και πλέον Ευρώπη είχε καταληφθεί και η Αγγλία ήταν απομονωμένη)…
Γνώριζε ότι ο Ελληνικός Στρατός ήταν απροετοίμαστος ενώ ο Ιταλικός πάνοπλος πλησίαζε.. Ήξερε ότι ήταν αδύνατο να νικήσει και όμως είπε ΟΧΙ….Και αυτό το ΟΧΙ αντιπροσώπευε όλο τον ελληνικό λαό…
Πέρασαν 70 χρόνια από τότε και έχουν αλλάξει πάρα πολλά….Οι ηγεσίες δεν ενώνουν…Ο λαός δεν έχει οδηγούς…Είμαστε η μοναδική περίπτωση παγκοσμίως ενός λαού που δεν έχασε τη δυνατότητα αλλά τη δυναμική του….Η μοναδική περίπτωση που κατάφερε να διατηρεί τη μνήμη αλλά όχι τη συνείδηση…
Όταν ο Μεταξάς είπε ΟΧΙ όλα ήταν εναντίον του…Κι όμως ο ελληνικός στρατός όχι απλά απέκρουσε την ιταλική επίθεση αλλά και προήλασε νικηφόρα στην Αλβανία…
70 χρόνια μετά παραδοθήκαμε άνευ όρων….Χωρίς να δώσουμε μάχη….Χωρίς να παλέψουμε…Και είναι απλά μια οικονομική κρίση…Όχι ένας παγκόσμιος πόλεμος…
Μας αξίζει να γιορτάζουμε σήμερα…;
