37 χρόνια μετά την έναρξη της πτώσης (και όχι την πραγματική πτώση) της χούντας των συνταγματαρχών...
Είναι να αναρατωτιέται ο μεταπολιτευτικός Έλληνας αν αυτή η πορεία των 37 ετών από εκείνο το Νοέμβρη του '73 δικαίωσε όλους εκείνους τους φοιτητές οι οποίοι κόντρα σε ένα απολυταρχικό καθεστώς κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο βάζοντας φωτιά και στις συνειδήσεις των υπολοίπων Ελλήνων δείχνοντας έτσι τον δρόμο για την πολιτική αποκατάσταση της χώρας που γέννησε τη δημοκρατία.
Πολλά έχουν ακουστεί για το πώς εξελίχθηκαν τα γεγονότα...
Αφιερώματα επί αφιερωμάτων έχουν κατακλείσει τα εκπαιδευτικά ιδρύματα και τον κυβερνοχώρο για την απάντηση του φοιτητικού κινήματος στον φασισμό κάποιων στρατηγών...
Το εύκολο είναι να κάνεις μια συρραφή γεγονότων και προσθέτοντας μερικές δακρύβρεχτες φράσεις κλισέ να επιτελέσεις το καθήκον σου στην μνήμη του Πολυτεχνείου...
Σημασία όμως έχει να δεις το τότε και το σήμερα...
Τότε που τον αττικό ουρανό δονούσε το σύνθημα Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία από το στόμα του φοιτητικού κινήματος το οποίο ανέλαβε επιτυχημένα να ανατρέψει μια κατάσταση δυσμενή και επιβεβαίωσε μ αυτό τον τρόπο πως όλες οι αλλαγές ξεκινούν από τα νέα μυαλά...
Αυτά ανήκουν και αποτελούν επίτευγμα του φοιτητικού κινήματος του '73...
Για κάμποσα χρόνια έκτοτε και μετά την πτώση της χούντας το Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία έγινε πράξη...
Οικονομική εξασφάλιση για το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού, ανάπτυξη των γραμμάτων και των επιστημών σε αυτό τον τόπο με άνοιγμα των πυλών των πανεπιστημίων στους νέους και ελευθερία έκφρασης...
Με την πάροδο του χρόνου όμως το πράγμα κάπου άρχισε να χολαίνει...
Αυτό ίσως συνέβη γιατί κάποιοι από τους πρωτεργάτες της εξέγερσης αποφάσισαν να γίνουν βασιλικότεροι του βασιλέως καθώς οι δάφνες από τον Νοέμβρη του '73 τους έδωσαν την εντύπωση πως στη μεταπολιτευτική Ελλάδα είχαν όλοι δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης μέχρι ενός σημείου...
Μέχρι του σημείου εκείνου όπου εξέφραζε άποψη η γενιά του Πολυτεχνείου..
Και έτσι απλά ακρωτηριάστηκε η Ελευθερία καθώς εδραιώθηκε παντού η αντίληψη ότι όταν ομιλεί η γενιά του Πολυτεχνείου όλοι οι άλλοι σιωπούν και αυτό πέρασε παντού...
Στα ΜΜΕ αξέχαστες οι στιγμές που υπουργοί προσφάτων κυβερνήσεων (δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ονόματα) προκειμένου να δώσουν κύρος στα λεγόμενά τους και να αντιμετωπίσουν κάθε αντίθετη φωνή έλεγαν ότι μόνο αυτοί ξέρουν πόσο ξύλο έφαγαν και τι βασανιστήρια έζησαν επί 7ετίας...
Έτσι κάπως έμεινε ή μάλλον απέμεινε πλέον στο χάρτη μόνο το Ψωμί και η Παιδεία...
Αλλά πάμε και στην Παιδεία...
Εδώ το τότε με το σήμερα προκαλλεί θλίψη...
Σχολεία κλουβιά...
Γνώση κατευθυνόμενη από ανθελληνικά κέντρα...
Πανεπιστήμια έρμαια φοιτητοπατέρων και πελατειακών σχέσεων μεταξύ καθηγητών και φοιτητών...
Τα πάντα στο βωμό ενός μεταπτυχιακού ή μιας ακαδημαικής θέσης...
Το προσωπικό συμφέρον πάνω από όλα...
Γίνεται διάλογος στις μέρες μας για το άσυλο στα Ελληνικά Πανεπιστήμια...
Άποψή μας ότι το σημερινό άσυλο είναι δώρο άδωρον...
Και εξηγούμαστε...
Το άσυλο θεσπίστηκε στη μνήμη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου για να διασφαλίσει ότι δεν θα υπήρχε ξανά βίαιη παρέμβαση στα κοινά του πανεπιστημίου από εξωτερικούς παράγοντες ή κάθε λόγου προβοκάτορες...
Το πρώτο το εξασφαλίζει το πανεπιστήμιο...
Το δεύτερο όμως;;;
Αρκεί να παρατηρήσει κανείς σε μια φοιτητική Γενική Συνέλευση τους εκπροσώπους των νεολαιών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για να καταλάβει πως όσο αυτοί λένε όσα λένε και κάνουν όσα κάνουν τόσο το άσυλο θα παραβιάζεται ασύστολα...
Μόνο όταν αυτοί θα αποφασίσουν αν είναι με το φοιτητικό κίνημα ή με τους καθηγητές τους βουλευτές και τους υπουργούς το άσυλο θα κλειδώσει...
Και επειδή αποκλείεται να γυρίσουν πλάτη σε καθηγητές κομματα κτλ κτλ αρκεί να απομονωθούν από τους υπόλοιπους φοιτητές...
Καταλαβαίνει κανείς ότι όταν στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα η πολιτική έστω παιδεία των νέων εκπροσωπείται από αυτούς δεν νοείται να μιλάμε για Παιδεία...
Και έτσι απέμεινε μόνο το Ψωμί...
Ποιο ψωμί όμως;;;
Το ψωμί το οποίο πολιτικές 37 ετών το κατήντησαν ξεροκόμματο για να ρθει το 2010 η Τρόικα και να πεί ότι το θέλει πίσω καρβέλι;;;
Δυστυχώς Σήμερα στις 17 Νοεμβρίου του 2010 είναι πιο εμφανές από ποτέ ότι έχουν σβήσει όλα εκείνα που διεκδίκησαν και κέρδισαν οι φοιτητές το 73...
Είναι σκληρό και κάποιοι οι οποίοι αρέσκονται σε κορώνες του στυλ "το Πολυτεχνείο είναι εδώ" θα ξενιστούν από αυτή την αλήθεια...
Ας αναρωτηθούν όμως τι απ όλα έχουμε σήμερα;;;;
Ψωμί;
Παιδεία;;
ή μήπως έχουμε Ελευθερία;;;
Και όσο το φοιτητικό κίνημα του 2010 είναι κλεισμένο στην εσωστρέφεια του, με την δαπ να νοιάζεται για μεταπτυχιακα, παρτυ και λεφτα, την πασπ να ναι το ιδιο ξεπουλημένη με τη δαπ και παραλληλα να το παίζει και εκφραστής και συνεχιστής της νεολαίας του 74 και την αριστερά πελαγωμένη και αδύναμη να εκφράσει άποψη και κυρίως να εμπνεύσει τόσο τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα...
Το 2010 αποτελεί το τέλος της μεταπολίτευσης...
Θα επιλέξουμε λοιπόν ποιο δρόμο θα ακολουθήσουμε...
Αν συμβιβαστούμε επιλέγουμε τη νέα τάξη των αφεντικών και των χρηματοπιστοτικών συστημάτων...
Αν αγωνιστούμε για να ανατρέψουμε την σύγχρονη δικτατορία των τριών πολιτικών οικογενειών θα περάσουμε στη νεοπολίτευση με γέφυρα και οδηγό και πάλι το σύνθημα Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία...
Και επειδή τη σπίθα δεν θα την ανάψουν ούτε οι 40αρηδες δημόσιοι υπάλληλοι ούτε η γενιά του πολιτεχνείου που αντικειμενικά αδυνατεί να επιτελέσει το έργο που επιτέλεσε κάποτε ίσως γιατι οι εποχές άλλαξαν, ίσως γιατί ντρέπεται να κοιτάξει πίσω στο Νοέμβρη του '73 γιατί θα δει τι ζήταγε και τί έκανε εν τέλει,το βάρος πέφτει πλέον στο φοιτητικό κίνημα και πάλι...
Αυτό καλείτε να παράγει ιδέες φρέσκες και μεθόδους απαλλαγής από το ζυγό της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας...
Το ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα καταρρέει από ώρα σε ώρα είναι σαφές...
Το θέμα είναι την ώρα που θα καταρρεύσει την ανοικοδόμηση του νέου πολιτικού συστήματος να αναλλάβουν οι νέοι αυτής της χώρας και όχι οι τράπεζες, οι Πολυεθνικές και οι Διεθνείς οίκοι αξιολόγησης γιατί τότε επιστροφή δεν θα υπάρχει...
Ειδικά φέτος ανήμερα της επαιτείου της 17 Νοέμβρη θα πρέπει να αναλογιστούμε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου όχι σαν ένα γεγονός μνημειακού χαρακτήρα αλλά σαν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε για να ανατρέψουμε τη χούντα του 2010...
Και από εκεί και πέρα όταν θα επιτευχθεί η μεγάλη ανατροπή η γενιά αυτή να παραδόσει αμέσως τη σκυτάλη στους αμέσως επόμενους για να μην επαναληφθούν τα λάθη των τελευταίων 36 ετών...
Το Πολυτεχνείο πλέον δεν ζεί...
Τα τελευταία χρόνια οι επετειακές εκδηλώσεις έχουν τη μορφή μνημοσύνου...
Δακρύβρεχτοι λόγοι και στεφάνια...
Ίσως έφτασε η ώρα να δημιουργήσουμε ένα νέο Πολυτεχνείο...
Πάντως σήμερα το σύνθημα Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία είναι πιο έντονο από ποτέ για κάθε Έλληνα και αυτό μας κάνει να ελπίζουμε πως τελικά ίσως αρχίζουμε να ξανακοιτάμε προς τη σωστή κατεύθυνση...
Η συγγραφική ομάδα του
odontantiodontos.blogspot.com
